Interview Theo van Teeffelen
06-12-2022
Theo van Teeffelen ontving onlangs een plaquette en kreeg daarmee zijn plek in het ‘Plekske van Verdienste’ toebedeeld. De komende jaren zullen er nog vele belangrijke Neerkantse personen volgen. In deze rubriek interviewen we de persoon die toetreedt tot het ‘Plekske van Verdienste’ om erachter te komen wie er achter de plaquette schuilt, wat ze allemaal voor Neerkant betekend hebben en wat hun drijfveren waren en nog steeds zijn.
Op een ijzige dinsdagavond in december was het tijd voor een bezoekje aan een van de bekendste mensen van Neerkant, namelijk Theo van Teeffelen. Theo ontving een ‘Plekse van Verdienste’, dus was het tijd voor een groot interview. De sint was net het land uit en dus stond er een mooie kerstboom in de woonkamer waardoor het al meteen warm aanvoelde.
Theo, onlangs was je na Henk Joosten de tweede persoon die een plekske van verdienste in ontvangst mocht nemen. In het krantenartikel stond dan ook, “Als je in Neerkant naar Theo van Teeffelen vraagt, dan weet vrijwel iedereen wel wie je bedoelt.”, maar voor die enkeling die wellicht toch niet helemaal weet wie je bent, stel je even kort voor:
Ik ben Theo van Teeffelen, geboren op 25 oktober 1942 in Neerkant. Ik ben al 58,5 jaar getrouwd met Ans en woon sinds mijn geboorte in Neerkant, momenteel in de Uitleg.
Zoals verteld kreeg je onlangs het ‘plekske van verdienste’, nadat je je al ruim 60 jaar lang inzet voor de gemeenschap, vooral op het gebied van muziek. Hoe vond je het en was je verrast? Kun je beschrijven hoe die dag voor jou verliep?
Op zondag 20 oktober vierde Ans en ik samen onze verjaardagen. We hadden samen het jaartal 165 bereikt en dat wilde we graag vieren. Het feest vond plaats in Café De Peet. Alle gasten kwamen binnen en toen iedereen zo ongeveer binnen was, werd er door de kastelein aan me gevraagd of iedereen al binnen was. Dat en het feit dat ik ook al ergens een fotograaf had gezien vond ik al een beetje verdacht, maar eigenlijk stond ik nergens bij stil en dronk ik een lekker bakje koffie met mijn gasten.
Even later komt de Oude Weelde binnen om een serenade te brengen voor onze verjaardagen, maar er was meer: Sjaak Nooijen pakte de microfoon en hield een prachtige speech waarbij het duidelijk werd dat ik niet alleen werd gefeliciteerd voor mijn verjaardag, maar ook nog eens een ‘plekske van verdienste’ verdiend had. Hier werd ik erg door verrast. Mijn vrouw Ans was wel al op de hoogte gebracht, maar had het erg goed geheim weten te houden.
Vervolgens gingen we naar buiten en mocht ik zelf het tegeltje op zijn plek leggen. Ik kreeg advies van Joop Dielissen hoe ik precies moest slaan, waardoor het tegeltje nu goed op zijn plek ligt.
Wat voor reacties heb je allemaal ontvangen?
Ik heb ontzettend veel kaarten gekregen en reacties van verschillende mensen, waaronder zelfs enkele reacties uit het buitenland. Mijn familie uit Canada stuurde me een felicitatie en ook Els Sigmans uit België wist me te bereiken. Daarnaast kreeg ik ook een leuk berichtje van pastoor Massaer, die me natuurlijk vaak heeft horen spelen.
Naast de felicitatie voor het behalen van het ‘plekske van verdienste’, natuurlijk ook nog gefeliciteerd met je 80e verjaardag. Hoe voelt het om deze prachtige leeftijd te bereiken? Houdt het vrijwilligerswerk je extra jong?
Ja inderdaad, het is een prachtige leeftijd om te behalen, net als dat mijn vrouw haar 85e verjaardag vierde. We voelen ons in ieder geval nog erg jong, ook al gaat alles misschien niet altijd even soepel meer. Het betrokken zijn bij alle verschillende koren heeft me zeker jong gehouden. Het bezig zijn met alle voorbereidingen en het contact met (jongere) mensen heeft daarbij zeker geholpen.
Op de plaquette die inmiddels in het centrum van Neerkant ligt, staat: “Theo v. Teeffelen – Muzikaal Hart van Neerkant”. Waardoor is je muzikale interesse ontstaan en hoe heeft zich dat ontwikkeld?
De broer van mijn opa was erg muzikaal en dat vond ik al interessant, maar het begon pas echt toen ik 10 jaar oud was. Ik speelde op een harmonium wat van de zusters Fransiscanessen was geweest en ontwikkelde steeds meer gevoel voor muziek. Daarna ging ik op pianoles in Meijel. Op mijn 15de werd ik gevraagd door pastoor Brandsma als koster en organist. De oude koster die stopte want hij kon niet meer spelen. De pastoor werd verteld, ga maar naar Kees, want zijn zoon heeft pianoles en kan als enige in Neerkant spelen. Van het een kwam het anders. Daarna heb ik de opleiding gevolgd tot Koster A en Koster B, in Eindhoven en Den Bosch. Zo is het balletje echt gaan rollen.
Wat voor opleiding heb je nog meer gedaan om je muzikale kennis uit te bereiden?
Zoals gezegd ben ik begonnen met muzieklessen in Meijel. Vervolgens ben ik na de middelbare school naar het conservatorium in Tilburg gegaan. Daar heb ik drie jaar les gehad in orgel en piano. De opleiding heb ik niet af kunnen maken omdat ik vanwege alle drukte thuis in de winkel mee moest helpen. Later heb ik nog de opleiding tot harmonie en fanfare directie gedaan, maar op dat moment zat ik al helemaal in de korenwereld en dat vond ik erg leuk, dus ben ik in deze wereld gebleven. Toch heb ik dit nog wel toe kunnen passen want er is ook een tijd geweest dat ik de jeugdfanfare heb begeleid.
Je focus lag dus vooral op het gebied van de koren. Welke koren heb je allemaal leiding gegeven?
Dat zijn er heel wat. Ik heb zo’n twintig jaar leiding gegeven aan het Deurnes mannenkoor. Daarnaast heb ik buiten Neerkant nog het gemengd zangkoor in de St. Jozefparochie, ouderenkoor De Peelzangers in Liessel en het ouderenkoor in Asten gedirigeerd. In Neerkant ben ik 26 jaar dirigent geweest van de Musical Voices. Daar begon ik als invaller om Jan Graat tijdelijk te vervangen. Door ziekte van Jan bleef ik dirigent en dat heb ik uiteindelijk dus 26 jaar lang volgehouden. Naast de Musical Voices heb ik leiding gegeven aan het kinderkoor in de kerk, de Minigalm (kinderkoor van de Veengalm) en natuurlijk de Oude Weelde, waar ik al sinds 1984 dirigent ben en dat nog steeds met veel plezier doe.
Dat zijn er heel wat Theo, hoe houd je dat allemaal bij?
In mijn drukste periode had ik soms wel 10 repetities in de week. Naast het geven van de repetitie, komt er veel meer bij kijken. Er moeten namelijk stukken geschreven worden, muziek uitgekozen worden en alle concerten plannen. Het was dus alles bij elkaar wel meer dan een fulltime baan.
Wat is er in al die jaren allemaal veranderd?
Ten eerste de muziekstukken. In mijn jaren van het conservatorium ging ik vaak naar een uitgeverij in Tilburg en soms Eindhoven. Je kon deze aanschrijven voor muziek. Daarnaast kende ik enkele personen, zoals John Molenaar. Hij gaf zangles maar je kon ook bij hem terecht voor verschillende
partituren. Je vroeg dan enkele voorbeelden aan en keek of dit paste bij het koor. Daarnaast moest je soms zelf stukken bijschrijven en aanpassen. Dit gebeurde natuurlijk allemaal met pen en papier. Het gebeurde wel eens dat je een noot verkeerd schreef en dan helemaal opnieuw moest beginnen. De laatste jaren werd dit allemaal digitaal en moest ik met de tijd mee.
Maar ook op de computer gaat het wel eens mis hoor. Ik heb wel eens een Musical Voices partij helemaal digitaal geschreven, elk nootje één voor één. Helaas viel mijn computer uit zonder dat het stuk was opgeslagen, waarbij ik dus ook hier opnieuw moest beginnen.
Die digitalisering probeer ik ook bij de Oude Weelde door te zetten. Als we meerstemmig zingen zijn er namelijk twee verschillende muzieksporen. Deze doe ik dan digitaal opsplitsen en stuur ik dan door naar alle leden, zodat ze zelf hun eigen deel kunnen oefenen. Ook hier proberen we dus met de tijd mee te gaan.
Wat is het mooiste moment dat je in die tijd met alle koren hebt meegemaakt? Is er iets wat eruit springt?
Het is natuurlijk erg lastig om alle koren te vergelijken en iets te moeten noemen, maar de buitenlandse avonturen met het Deurnes mannenkoor springen er dan voor mij toch wel uit. We zijn hiermee heel Europa door geweest, namelijk naar concerten/wedstrijden in Ierland, Polen, Oostenrijk, Tsjechië, België en nog veel meer. Het hoogtepunt was denk ik dan toch het optreden in Cornwall, Zuid-West Engeland. Hier deden 60 mannenkoren uit heel Europa aan mee. We behaalde een 4de plaats, daar was ik erg trots op. Daarnaast was onze reis naar Italië ook erg inspirerend. We zongen daar samen met verschillende koren uit andere landen, waarbij niemand dezelfde taal spreekt, maar toch konden we samen zingen.
Naast die avonturen ben ik erg trots op ons ouderenkoor in Neerkant. We hebben hier 24 actieve leden, wat erg veel is in vergelijking met omliggende dorpen. Daarnaast is het koninklijk lintje wat ik ontvangen heb ook iets wat ik nooit zal vergeten. Samen met Ans waren we compleet verrast toen ik destijds in de kerk ineens samen met het koor naar voren werd gehaald, waarbij vervolgens ook de koren en alle familie aansloot. Als laatste om te benoemen de verrassing die we onlangs nog ontvingen van de Musical Voices, waarbij Theo Donkers ook maar eens aangaf hoe belangrijk de rol van Ans is in heel dit verhaal. Iets wat natuurlijk zeker niet vergeten mag worden.
We hebben al heel wat besproken en er staat natuurlijk niet voor niks het muzikaal hart van Neerkant op het plaquette, maar heb je nog meer vrijwilligerswerk gedaan in Neerkant?
Ik heb me vooral gefocust op de muziek, maar daarbuiten ben ik voorzitter geweest van de 75 jaar bevrijding commissie. Daarnaast ben ik voorzitter geweest bij de handboog en heb ik de buurtvereniging van de Keulsebaan mee opgericht. De afgelopen jaren ben ik ook betrokken bij de Heemkunde werkgroep. Hier is in het vorige interview met Henk Joosten ook op ingegaan. Ze wilde me er graag bij hebben omdat ik vroeger alle boodschappen vanuit onze winkel rondbracht. Dit gebeurde eerst met mijn vader op de motor en vervolgens met de auto. Ik kwam dus overal in Neerkant en weet hier dus nog steeds van alles van.
Maar de muziek blijft mijn focus houden. Met de kerkkoren wordt het steeds lastiger met minder mensen, maar ook dit is weer een uitdaging om iedereen zo goed mogelijk te benutten om toch een mooi optreden neer te zetten.
Er wordt Theo nog gevraagd naar overige hobby’s, maar Ans grijpt meteen in met: “Dan is ie nooit meer thuis”. Dus snel door met de laatste vraag: Wat zou je mee willen geven aan de mensen die twijfelen om dergelijk vrijwilligerswerk op zich te nemen?
Probeer niet teveel aan jezelf te denken maar je in te zetten voor de gemeenschap. Het wordt al steeds moeilijker om bestuursleden te vinden voor de verenigingen in Neerkant. Als je mensen vooruit kan helpen is het dat zeker waard. Hier krijg je zelf alleen maar waardering en geluk voor terug!
Gelukkig hebben binnen ons dorp veel mensen die hier hetzelfde over denken. Het plekske van verdienste begint met het tweede plaquette langzaam op een straatje te lijken, maar daarvoor zullen er nog een paar bij moeten. Lees je dit en vind jij dat iemand ook zo’n plekje verdient middenin ons prachtige dorp? Stuur dan een e-mail naar:
plekskeneerkant@outlook.com
